Stage in het LMSZN

Maandag.
Vandaag eerst rustig ontbeten toen even de dagplanning door besproken. Hierbij gaf Fleur aan dat ze dacht dat het regende, gelukkig niet het geval. 5 minuten later wel het geval, misschien moet Fleur toch maar weervrouw worden? Gelukkig was het snel weer droog.
Afgelopen vrijdag hebben Laurien en ik onze fietsen ingeleverd. Mijn licht was kapot, maar mijn grootste probleem was dat mijn trapper er half af hing. Laurien had geen licht, trapte zwaar, maar haar band was ook zacht. Maandag na half 9 konden wij onze fiets wel weer op komen halen. Dus wij de fiets pakken en op naar de bank om te pinnen, naar de tennisbaan/zwembad om lid te worden en naar de fietsverhuur om onze ‘eigen’ fietsen weer op te halen. Kom ik bij onze fietsen, voorband lek. Heel fijn! met wat moeite toch bij de fietsverhuur aangekomen, fiets nog niet gemaakt. Afgesproken dat ze om 13 uur wel klaar zouden zijn. Hierbij kreeg ik gelukkig nog wel een andere fiets mee. Alweer de 3de fiets in 3 weken. Daarna door gereden naar de markt. Watermeloen, tomaten, kleine bananen en komkommers. (komkommers zien er hier erg anders uit) Daarna door gereden naar onze Chinees, of te wel onze supermarkt. Daarna onze fietsen weer op kunnen halen. Gelukkig nu de fiets wel klaar. Daarna nog even langs de tennisbaan/zwembad, we zijn nu officieel lid geworden! ‘Gefeliciteerd’, zoals de verhuurder zo mooi zei. ‘s Avonds onze eerste tennis ervaring in Suriname op gedaan. om 17.45 richting de tennisbaan, mooi op tijd, dit ook in verband met de muggen. Bleek er niemand te zijn, gelukkig toch ergens een tennisracket en 2 ballen kunnen lenen en even rustig getennist. Ontzettend lang geleden en dat was duidelijk merkbaar. De tennistrainer kwam daarna ook binnen lopen, hier nog even 3 betere rackets van geleend met wat ballen. Fleur had nog niet zo vaak getennist, maar Laurien en ik waren aangenaam verrast. Naast de muggen waren er helaas ook vleermuizen aanwezig.. gelukkig weinig last van gehad (van de muggen helaas niet..)

di-vr
Voor dinsdag hadden we een uitnodiging gekregen voor een informeel samen zijn met de zaakgelaste van Nederland: Ernst Noorman. Hij is een soort van ambassadeur (nog laatste papier werk en dan officieel ambassadeur). Even gekletst en ons van de goede kant laten zien. Grappig dat hij het een leuk gezicht vond dat wij Nederlanders “gewoon op de fiets naar het werk gaan in ons uniform”. Ook hebben we een stuk van het win complex gezien (= gehandicapten zorg) Dinsdag mocht ik eerst niet werken omdat mijn uniform te kreukelig was. dus de eerste 2 uur heb ik dan ook rustig in de airco gezeten en weinig tot niets gedaan. Daarna mijn uniform mogen strijken in de wasserij en aan het werk gemogen. Eigenlijk mag ik hier niet over klagen, want Laurien en ik hebben 7/8ste uniformbroeken en die zijn eigenlijk niet toegestaan in het ziekenhuis. Deze broeken hebben we al in Nederland gekocht, maar vanwege het niet goed communiceren waren we hier dus niet van op de hoogte.
Ook zijn er 3 4de jaars studenten bij gekomen, waardoor we soms met 10 stagiaires (of studenten zoals ze hier heten) op de afdeling werken. Veel handen maken nog lichter werk zullen we maar zeggen.
Op woensdag voor het eerst roti gegeten, ‘de roti man’ kwam naar de afdeling. Dus toen maar enthousiast mee gedaan en voor het eerst echte roti geproefd! (heerlijk!!) Nog mee gekeken met het maken van een röntgenfoto, maar eigenlijk stelde dit niets voor (daarbij kreeg ik ook geen uitleg waardoor ik er helemaal geen snars van snapte.)
Donderdag was de laatste dag van Ilse op de mannenafdeling. Hierna moet ik het dus als enige ‘blanke’ doen op deze afdeling. Door de taal is dit niet altijd even ideaal. Aangezien ze soms gewoon over gaan in Hindoestaan of Surinaams als je erbij staat. Vandaag wel eindelijk onze trip naar Curaçao geboekt. Aan het einde van onze stage periode dus even volop genieten op het mooie strand van Curaçao (strand hebben ze hier niet tot minimaal, jammer genoeg!).
Vrijdag de laatste dag stage van deze week. En dat vele zitten op mijn billen gaat op den duur helaas ook vervelen. Op zich snap ik best dat het niet haalbaar is om wel echt druk te zijn met deze temperaturen. Maar iets meer activiteit tijdens de dag zou geen kwaad kunnen. Tijdens deze stage heb ik wel gemerkt dat ik enorm kritisch naar dingen kan en ben gaan kijken, maar ook dat wij Nederlanders het nog niet zo slecht hebben. Vandaag dus afgesproken om samen met Fleur en Laurien aan ons praktijkonderzoek te gaan werken. Hierdoor ging de tijd gelukkig wat sneller, wat wel zo prettig was na 4 dagen werken van voor mijn gevoel wel 24 uur per dienst. Gelukkig zijn de meeste collega’s erg leuk, waardoor de zit tijd dan ook besteed wordt met kletsen.
Het bijzondere van vandaag vond ik nog wel dat ik met mijn hoofdzuster had gesproken over decubitus (= doorlig wonden, zie google) en wisselligging (voorkomen van decubitus). En dat ik me afvroeg of dit voorkomt op de afdeling. “Jaa uiteraard doen wij aan wisselligging want niemand heeft decubitus.” Vandaag dan toch even bij de patiënt op de gevoelige plekken gekeken en toch decubitus gevonden. Dit aangegeven en de zuster heeft mooi duidelijk tegen de personen op zaal verteld dat er wisselligging moest plaats vinden. Dit gaf mij toch wel een fijn gevoel, 1. de patiënt gaat hopelijk met ontslag zonder deze nare blaren/roodheid en 2. er werd naar mij geluisterd. (soms krijg ik erg het gevoel dat ze denken dat we niets leren in Nederland). Niet alleen vandaag werd de opdracht tot wisselligging gegeven maar ook andere dagen. Toch een kleine verbetering.

Zaterdag-zondag.
Een kort weekend dit keer, dit in verband met de trip die we ingepland hadden voor komend weekend. Dan willen we namelijk het echte regenwoud van Suriname gaan bekijken! Hier de nodige dingen voor bekeken en opgezocht alleen nu alles nog concreet gaan regelen.. wordt vervolg dus!
Aangezien we zo kort weekend hebben wilden we toch wat gaan doen. Dus besloten om maar naar zeedijk te gaan. Schijnt een erg mooie plek te zijn vooral met zonsondergang en daarnaast erg toeristisch. Dat leek ons perfect in dit weekend. Dus wij op onze fiets gestapt en als echte Nederlanders die kant op gereden. Na zo’n 20 minuten fietsen daar aangekomen, was het een dijk met daarachter stenen en water. Okee, waar zijn nu die palmbomen? Daarnaast was duidelijk te zien dat er vele voorgangers waren geweest. Helaas hadden zij zich niet gehouden aan het bordje: hou zeedijk schoon. Verdere informatie is denk ik niet nodig?!
Ook eindelijk aangedurfd om mango’s te halen. Mam had aangegeven dat Suriname er bekend om staat dus dat we ze gewoon een keer moesten proberen. In Nederland ben ik er nou niet zo’n fan van. Maar ik moet zeggen hier zijn ze overheerlijk!!
Zondags eigenlijk helemaal niets gedaan. Klein rondje gemaakt, maar vanwege Laurien en mijn platte band (jaja die o zo fijne fietsen..) het maar niet te ver gemaakt aangezien het nu al flink zweten was.

Ma-woe
Maandag had ik een belangrijke taak gekregen, namelijk rapporteren. Eigenlijk was ik vrij, kwam ik om kwart voor 2 achter… De hoofdzuster had dus opnieuw mijn rooster niet zo goed overgenomen. Gelukkig alles even gecorrigeerd met haar waardoor ik nu wel donderdag vrij ben en volgende week ook eindelijk ingeroosterd ben. Het rapporteren vond ik best leuk om te doen, eindelijk wist ik dingen van patiënten. Naast hun naam ook eindelijk hun reden van opname. De normale verpleging heeft daar namelijk niets mee te doen, dus daarom wist ik het eigenlijk ook nooit. (wilde ik het weten,moest ik 35 snelhechters bemachtigingen en snel opzoeken wat iemand had, voordat ze ervan doorgingen naar de arts) Het aparte van dit rapporteren vond ik nog wel dat ik om 09.00 al dingen aan het schrijven was die ik pas om 14.30 had kunnen weten. Dit gaf mij zelf geen prettig gevoel, aangezien mijn naam er onder stond en ik dus wel verantwoordelijk was. Er was dan bijvoorbeeld net door de arts afgesproken dat er een x- thorax gemaakt zou worden. moest ik al noteren dat deze gemaakt was. Daarnaast was het ook standaard om te vermelden dat de patiënt de nodige zorg en aandacht gekregen had. Verder wordt er benoemd wat voor lab er geprikt wordt, maar niet hoe het met de patiënt gaat. Niets (of met uitzondering..) over een ziekteproces. Echt raar om mee te maken, het is blijkbaar wel de normaalste zaak van de wereld.. Toen ik vroeg waarom er al vooruit gerapporteerd werd, moest ik maar gewoon schrijven want het klopte toch wel wat er stond. (ze kunnen hier de toekomst voorspellen dus ;) )
Dinsdag dan eindelijk op de behandelkamer terecht gekomen. Hier begint het echte werk, namelijk de medicatie en wondzorg. Helaas vandaag alleen nog de medicatie gedaan. Hierbij heb ik ook geregeld mijn billen getraind door er weer geregeld (en dan ook weer een langere tijd) op te mogen zitten. Gelukkig had ik gezelschap van een aantal gezellige collega’s. dus dit keer niet een eind weg gekletst maar ook nog nuttige informatie opgedaan. Namelijk een paar typische Surinaamse gerechten te weten gekomen die we echt moeten proeven. En het recept voor de bakkabana. Als pap, mam Maikel en Vera komen, hoop ik dit gerecht te kunnen maken (ik beloof niets…)
Woensdag
Dit was de laatste stage dag van deze week, in verband met onze trip dit weekend. Vandaag weer een dag op de behandelkamer, maar dit keer wilde ik met de wonden mee kijken. Werd ik zelfstandig ingedeeld bij de medicijnen. Het uitzetten, delen en geven. Hier toen wel aangegeven dat het gecontroleerd hoorde te worden. Nee dat hoefde niet. Aan de slag gegaan en waar ik het niet snapte maar gevraagd. Dag goed doorgekomen, met ook de nodige training van mijn billen. Ook nog af en toe gekletst, hierbij kreeg ik familie foto’s te zien. Maar ook een ‘slangetje’, achter het huis bij zijn broer (hij woont midden in Nieuw-Nickerie). Zijn broer houd dieren (de naam is niet typbaar voor mij..), maar het is een dier dat tussen een gans, eend en zwaan in zit. Maar de slang was hier dus op afgekomen. Mijn collega benoemde een of andere rare slangen naam, ik had er nog nooit van gehoord. “volgens mij noemen jullie dat een Python in Nederland. Hoe groot denk je dat die is?” Dus ik zeg een metertje of 2, hij leek best groot op de foto dus denk zit vast in de buurt. Bleek het een ‘slangetje’ van 3,5 meter te zijn, hadden ze ‘even’ gedood. Bij de gedachte dat deze in onze omgeving rond kruipen kreeg ik toch wel even de kriebels.
’s Middags even een momentje waar ik toch wel trots op ben, ik heb toen namelijk duidelijk mijn grens aangegeven. Mijn ervaring tijdens deze stage is dat als een patiënt naar de OK gaat deze patiënt geen medicijnen krijgt voor de OK. Komt deze patiënt terug krijgt deze de medicijnen van de hele dag. (ook al is dit bijvoorbeeld pas om 15:00 en krijgt de patiënt om 18.00 dezelfde). Hier wilde ik dus niet aan mee werken en heb aangegeven deze verantwoordelijkheid niet te willen dragen. Zij zagen totaal geen kwaad in het geven van de medicatie, ook niet na mijn uitleg. Keken ze me toch even raar aan dat ik hun werkwijze niet volgde, maar ik ben bij mijn standpunt gebleven.
Komende dagen hebben we leuke dagen in het verschiet, naast onze trip naar Paramaribo (vanuit daar worden alle tours georganiseerd) en Kninipaati (=regenwoud in het binnenland) is het maandag een feestdag voor de Hindoestanen. Namelijk het Phagua of Holi-feest. Dit zal de meeste van jullie niet bekend voorkomen. Maar als ik zeg dat dit het feest is met de vele kleuren, dan zal bij bijna iedereen een belletje gaan branden over welk feestdag ik het heb. (alleen om de kleuren, wat de dag inhoud wist ik eigenlijk ook niet..)

Ook het tennissen is deze week weer gebeurd, dit willen we gewoon doorzetten. Mijn benen vinden dit helaas minder leuk aangezien de muggen me graag als hapje zien. Het tennissen gaat in ieder geval wel beter, maar het oude niveau is nog een eind verwijderd. Wel kregen Laurien en ik een compliment dat we wel ‘goed genoeg’ waren om mee te mogen doen aan het toernooi. Kunnen we die toch weer mooi in onze zak steken.

Ik kreeg te horen dat foto’s niet zo prettig te bekijken waren via waarbenje.nu dus ik heb besloten af en toe foto’s te plaatsen op facebook. Hierbij zal ik het album openbaar maken, zodat iedereen hierin kan kijken. Voor nu genoeg verteld uit het zonnige Suriname, tot de volgende blog maar weer.