een positieve verandering.

Weer een aantal dagen stage voor de boeg. Gelijk de eerste stage dag geregeld dat we graag ook bij de thuiszorg en in een verpleeghuis willen kijken. We zijn nu toch in Suriname laten we dan gelijk ons gehele blik verbreden. Sergio heeft voor ons gelijk gebeld en we mogen donderdag al langs komen in het verpleegtehuis! Erg benieuwd hoe het er uit ziet maar ook hoe daar gewerkt wordt. Daarnaast hadden we vorige week gezien dat er een aantal kindertehuizen zijn vlakbij de tennisbaan en zwembad. Fleur en Laurien hebben een school opdracht dat ze een interview moeten houden bij een liefdadigheids instelling. Sergio gevraagd of hij toevallig connecties had. Ook deze heeft hij, meteen opgebeld en voor dinsdag eind van de middag een afspraak gemaakt! Ook hier gaan we dus een kijkje binnen nemen!! Daarnaast hebben we nu ook de volledige planning voor de komende weken rond. Er moest wat geschoven worden met de planning aangezien de Brabantse meiden en wij niet tegelijk op de EHBO en operatie kamers konden staan. (maximaal 2 per afdeling). Na wat geschuif dan toch gelukt. Erg benieuwd naar deze afdelingen!! Helaas is de poli niet meer doorgegaan, maar is er toch een kleine kans gecreëerd dat we een dagje mee mogen kijken op de poli en op de verloskamer. Maar dit is allemaal niet 100% zeker. Wordt vervolgd dus..

Woensdag een erg interessante maar ook schokkende stagedag gehad. Dinsdag had ik op de afdeling gevraagd hoe het ging als iemand kwam te overlijden. Dit had ik ’s avonds aan de andere meiden verteld en net op woensdag gebeurde zo’n situatie. Op de vrouwenafdeling van Fleur en Laurien was er op dinsdag een meisje binnen gebracht met intoxicatie (vergiftiging (door gif dat gebruikt wordt in de tuin)). Dit was de 2de zelfmoordpoging opname die de meiden mee maakten op de vrouwen afdeling, maar ook gelijk een heftige. Dinsdag avond hadden we hier al even over gesproken. Maar toen ik woensdag Fleur en Laurien sprak onder werktijd vertelden ze al dat dit meisje zou komen te overlijden binnen korte tijd. Ook gaven zij aan dat dit meisje er slecht had uit gezien, met schuim op haar lippen, groene voeten en ogen wagenwijd open maar niet bij bewustzijn. Na dit gesprek waren we alle 3 weer aan het werk gegaan en vlak daarna hoorde ik een vrouw kei hard gillen en huilen. Op de zaal waar ik zat werd al gezegd er is iemand overleden. (ik zat een eind uit de buurt..) Het gehuil en gegil van de moeder van dit meisje ging echt door merg en been.
De mannen en vrouwen afdeling ligt tegenover elkaar dus wij kunnen naar elkaar kijken. Toen toch even naar het punt gelopen waar ik de vrouwen verpleegpost kon zien en toen kreeg ik te horen van een collega dat er wat was met een Nederlandse studente. Toen heb ik even aangegeven dat ik naar Fleur en Laurien wilde om even te kijken hoe het met hen ging. Hun gevonden en toen hebben ze even het hele verhaal verteld. Zij waren vooral geschrokken van de manier waarop alles is gegaan. Alle studenten binnen bij de overledene terwijl de moeder deze voor het eerst mocht zien. Dat de moeder niet bij de toen misschien nog levende patiënt mocht komen. (voor de overige informatie moet de blog van Laurien en/of Fleur maar even gelezen worden….) Na een tijdje zagen we een karretje weg rijden bij het mortuarium naar de kamer. De overledene was afgelegd en werd in een doek gewikkeld. Dit is een soort laken voor een bed alleen deze was groen. De overledene was hier in gewikkeld en deze werd op het karretje naar het mortuarium gebracht met de rouwende familie erachter. Het laken zat om de overledene heen dus alle vormen waren zichtbaar (het lijk was dus duidelijk zichtbaar). Erg apart om dit te zien, wat toch wel even voor kriebels zorgde. In Nederland is er niets zichtbaar van de overledene, wat ik toch wat respectvoller vind maar ook voor anderen een prettiger beeld geeft. Gelukkig hebben we er met zijn 3e goed over kunnen praten zodat we niet met dingen bleven zitten.
Woensdag eind van de middag naar het kindertehuis geweest. Dit voor de opdracht van Fleur en Laurien. Erg bijzonder om zomaar binnen te mogen kijken (en foto’s te maken) Een onwijs lieve man die ons uitleg heeft gegeven hoe alles in het tehuis er aan toegaat maar ook hoe zij het redden. (zie link: ……………………) De kinderen zijn echt onwijs lief, maar ook super opgevoed (erg beleefd tegen ons, vreemden!). De manier van begeleiden was erg mooi om te zien. Aangezien de kinderen om verschillende redenen (of tijdelijk) geen ouders meer hebben, werken zij met een vader en moeder, een oma en een tante figuur. Dit om de kinderen een echte thuis situatie te geven. Het filmen ging erg goed, alleen de telefoon van Laurien liep vast waardoor het filmpje verloren is gegaan. Gelukkig hadden we de foto’s nog! Daarna hebben we voor de eerste keer gebruik gemaakt van het zwembad. Een erg lekkere verfrissing, vooral om ook nog de laatste vlekken van Holi Phagwa kwijt te raken.

Fleur en Laurien hebben 2 intoxicaties mee gemaakt, maar op de mannen afdeling heb ik er meer voor bij zien komen.(hierbij heb ik geen overlijden meegemaakt) Erg raar om dit zo ‘gewoon’ op te schrijven. Het aantal zelfmoord doden is hier in Nickerie enorm hoog. Elke 2 weken overlijd 1 persoon doormiddel van zelfmoord. De meeste patiënten die ik heb gezien hadden dit net zoals het meisje van de vrouwenafdeling gedaan door tuin gif. Inmiddels zijn hier ook een aantal Nederlandse psychologen die hier het nodige werk verzetten en hopelijk zorgen dat dit getal zal dalen. Een aantal keer heb ik gevraagd waarom dit getal hier zo hoog is, maar niemand kan mij de precieze reden vertellen waarom mensen hier zo vaak voor zelfmoord kiezen.

Na de heftige woensdag hadden we donderdag een geheel andere dag. Op dinsdag hadden we geregeld dat we op donderdag een dagje mee zouden kijken in een verpleegtehuis. (na woensdag was dit toch wel erg prettig!) Nu we toch in een ander land zijn willen we ook daarvan de verschillen zien. We hebben een rondleiding gehad in het verpleegtehuis en daarnaast ook wat informatie. In Nederland wordt iemand opgenomen in een verpleegtehuis als deze het thuis niet meer red qua zorg. (kort gezegd….) In Suriname is dat anders. Hier worden mensen opgenomen die geen familie hebben en eventueel wat zorg nodig hebben. Zo was er een bewoner die er al 20 jaar woonde. Het verpleegtehuis was gevestigd in een oude basisschool, hierdoor waren er verschillende gebouwtjes. Ook het verschil per woning was erg wisselend. De een had ruimte voor een kleine woonkamer, terwijl de ander alleen een slaapkamer had. Wel had iedereen een eigen badkamer(tje). Op zich leven de Surinaamse mensen veel buiten dus een klein huis maakt dan eigenlijk niet uit. Wel hadden alle mensen een overdekte veranda met een buitenkraan. Erg leuk om ook hier rond gekeken te hebben en informatie over gehad te hebben. De mensen die in dit verpleegtehuis werken zijn allemaal verpleegassistenten, dit is vergelijkbaar met helpende in Nederland. Graag willen we nog een dagje mee met de thuiszorg en dan zijn onze uitstapjes wat betreft de zorg rond.
De afgelopen 5 weken heb ik stage gelopen op de mannen afdeling. Op vrijdag heb ik hier mijn laatste dag gehad. Op maandag beginnen Fleur en ik op de OK. Hier zullen we 2 weken mee kijken en hopelijk erg interessante dingen mee maken. Laurien begint op de EHBO en na de 2 weken zullen we ruilen. Inmiddels zijn we ook al weer 5 weken in Suriname, echt bizar hoe snel de tijd gaat. Ook zijn we aardig gewend. Als op kantoor (in het ziekenhuis) de airco op 25 graden staat krijgen we kippenvel! We zijn dus al helemaal gewend aan de temperaturen hier!
Een rustig weekend gehad, even flink op kunnen laden voor een nieuwe stageplaats, namelijk de OK, samen met Fleur.
Maandag begonnen en gelijk de dag van chirurgie. In het ziekenhuis hier opereren ze van maandag tot en met vrijdag, en in het weekend met uitzondering. Op elke dag is er een ander specialisme. Maandag chirurgie, dinsdag gynaecologie, woensdag urologie, donderdag orthopedie en vrijdag geplande OK + KNO en daarnaast veel chirurgie. Goede week voor de boeg dus erg nieuwsgierig. Op maandag begon het al goed met iets van 8 OK’s. Fleur ging met de overloop verpleegkundige mee en ik met de anesthesist. Geen idee wat nu het verschil was, want uit eindelijk stonden we gewoon samen naar de ok’s te kijken (er zijn 2 operatie kamers). We begonnen met wat simpele dingen, hierbij gingen we van de ene na de andere ok. We zijn begonnen met een stukje aluminium verwijderen, daarna pezen van de hand corrigeren (soort tunnelsyndroom), daarna een groot lipoom in de rug (=gezwel), daarna een ateroom ter hoogte van bil/stuit (vetbult achtig), daarna gingen we door naar blinde darm verwijderen, een grote liesbreuk, een galblaasverwijdering, een amputatie van de grote teen en als laatste een chemo via een catheter. (en dit was alleen nog de maandag….) Op de chemo na was dit allemaal in een ochtendje gebeurd. We begonnen rond 8 uur en om half 12 was het klaar (met pauze). Onwijs interessant en leerzaam, de chirurg is een gepensioneerde man met absoluut veel plezier in zijn vak. Enorm veel uitleg gekregen van hem en we mochten ook overal even mee kijken. Bijzonder om mee te maken! in het begin was het op de ok erg wennen, andere omgeving, bloed. Na wat wennen, en een slapte wat tussen de oren zat, elke ok mee gemaakt zonder gekke dingen. Nu zijn we alleen nog maar benieuwd naar wat er nog meer gaat komen!
Op dinsdag was het dus gynaecologie. Aangezien Fleur en Laurien op de vrouwen afdeling geregeld te maken hebben gehad met een diagnostische curettage en het hierbij hadden over de baarmoeder gingen we vandaag natuurlijk met een ander gevoel heen. Een abortus is hier verboden kwamen we aan het einde van de dag achter, wij dachten dat we dit misschien ook nog mee zouden gaan maken. Echter hebben we 4 x een curettages gezien, helaas hierbij ook te horen gekregen dat door het verbod op abortus mensen hier vaak zelf een pil nemen (maagtablet oid) waardoor het vruchtje sterft. Naast deze curettages nog 2 orthopedische ingrepen namelijk het repositioneren van een arm van een jongetje van 7. Hij had een nare breuk boven de elleboog. De arts vertelde dat de botten van sommige Surinamers veel brozer zijn. Hierdoor ging het inbrengen van 2 pinnen dan ook vrij gemakkelijk. Ook heeft de orthopeed nog een hielspoor weggehaald. Ook de orthopeed gaf uitgebreid uitleg, helaas in het Engels wat soms goed doorvragen belemmerd. Maar zeker veel van opgestoken!! Ook hebben we enkele filipijnen wat Nederlands geleerd. Erg grappig om te horen en hier zeker veel plezier van gehad. Aangezien de eerste van de maand er weer aan komt en er dan veel keizersneden schijnen te gebeuren (meer dan de rest van de maand..) aangegeven dat Fleur en ik ook gebeld willen worden mocht dit na dienst tijd gebeuren. (er is op de OK namelijk geen middag en nachtdienst, dus dan worden de werknemers gebeld!) Er benieuwd of we deze ervaring mee mogen maken! Daarnaast komt er maandag een Nederlandse vaatchirurg, uit Suriname komen alle mensen voor een shunt behandeling dus naar Nickerie. Erg benieuwd hoe dit gaat! het zal lopende band werk worden met af en toe een pauze. Er staan namelijk 50 mensen op het programma… Wordt vervolgd.
Woensdag zijn we vrij, aangezien er bij ons werd aangegeven dat maandag en vrijdag de leerzaamste dagen waren om mee te kijken. Een dagje midden in de week vrij vinden we daarom ook niet verkeerd.
Donderdag.
Vandaag de dag van de orthopeed. Erg benieuwd wat deze dag ons zou brengen. Aangezien gister de planning al op het bord geschreven werd, wisten we wat we konden verwachten. De orthopeed is een ontzettend aardig en sociale man uit Cuba. Hij wil ons zo graag wat leren en dingen mee laten kijken. Ook was het mogelijk om foto’s te maken onder de ok. (hij wilde zelf ook graag een foto..) De operaties van deze dag waren: een biopt van een tumor in het sleutelbeen, (de orthopeed had dit nog nooit eerder mee gemaakt, schijnt erg zeldzaam te zijn), een hielspoor en een osteotomy. (o benen recht zetten, hier later meer over). We begonnen met de tumor, aangezien Fleur en ik nog nooit een tumor hadden gezien, stonden wij er uiteraard met onze neuzen dicht op. Dit vond de orthopeed alleen maar leuk, veel uitleg gekregen en daarnaast een echt anatomie lesje. De tumor is verwijderd, dus deze toen even goed kunnen bekijken.
Hierna was het hielspoor aan de beurt, er was een röntgen foto gemaakt en hier was een (hiel)spoor te zien. Een extra stukje botgroei, een Nederlandse arts vertelde ons dat ongeveer 25% in Nederland hier last van heeft. Maar weinig mensen krijgen hier ook echt (pijn)klachten van. De orthopeed had de enkel opengesneden en het eerst wat hij ziet is dat er geen achillespees is. Overleg met de patiënt, aangezien ze hier niet geheel onder narcose zijn maar meestal maar een deel, wilde de patiënt wel dat de achillespees gemaakt werd. Van een kleine ingreep van een paar minuten naar een wat grotere operatie, met een snee over zo ongeveer het halve onderbeen. (ik heb een foto van het eind resultaat, maar niet heel facebookwaardig, voor de lief hebber stuur maar een berichtje!) onwijs interessant om zo’n operatie mee te maken. het doorsnijden van de overgebleven pees en het terugleggen hier tot aan alle lagen in het onderbeen. De orthopeed heeft nog even een zenuw en een ader voor ons opgezocht en uitleg gegeven. Erg boeiend om te horen.
Daarna gingen we over naar een speciale operatie. Het meisje met enorme o benen (ze was ook echt heel klein hierdoor), was zelf erg arm waardoor ze de operatie niet kon betalen. De verzekeringen hier in Suriname zijn wat anders opgebouwd dan in Nederland, hier is het afhankelijk van je eigen inkomen. Maar als je 60+ bent, kind bent, of een zwerver betaald de overheid. Maar blijkbaar tot op een bepaald punt. Heel erg ingewikkeld en zelf snap ik het vaak nog niet. De orthopeed was speciaal voor haar terug gevlogen naar Cuba om een stukje metaal te halen voor de operatie. Speciaal om zulke mensen, maar ook zo’n operatie dan mee te maken. Eerst werd er begonnen met een stukje uit het kuitbeen te halen. Deze werd gewoon soort van doorgeknipt en niet aan elkaar gezet, huid weer dichtgenaaid en op naar de scheenbeen. Toen hij deze opende was het erg goed te zien dat het meisje o- benen heeft. Aangezien haar hele scheenbeen dan ook gedraaid staat. De orthopeed zou bij de scheenbeen een stukje weg halen met een hoek van 30 graden. Daarna een stukje metaal daarboven in zetten die vast geschroefd wordt in het bot. Een heel precies werkje waarbij de gehele tijd röntgen foto’s werden gemaakt om te kijken hoe het allemaal verliep. Ook dit meisje was tijdens de operatie gewoon bij, raar idee dat zij het geboor, gehamer, piepjes, foto’s alles mee krijgt. De operatie is goed gegaan en nu moet ze eerst een tijdje in het gips voordat haar andere been gedaan kan worden. ’s middags was er nog een diagnostische curettage. Deze vrouw had onlangs een kindje gekregen, maar bleef maar na bloedingen houden. Na bijna 14 dagen was ze naar de dokter gegaan. Tijdens deze operatie werd haar baarmoeder leeg gehaald. Maar goed dat deze vrouw dit besloten heeft, aangezien er onwijs veel bloed, stolsels en andere dingen uitkwamen. .
Vrijdag. Vandaag is de eerste week op de ok alweer om. Ook zijn we nu alweer 6 weken in Suriname (wat vliegt de tijd!). Vandaag werd er een vrouw geopereerd die Fleur en Laurien geregeld behandelt hebben op de vrouwenafdeling. Daarom hebben we overlegd of Laurien vandaag ook mee kon lopen met de ok, dit was geen probleem. Er stonden 9 operaties gepland dus een goede dag voor Laurien. De operaties die we hebben bij gewoond zijn: 2x een besnijdenis (vanwege medische oorzaak + geloof), aambeien verwijderen, een cyste (vochtbult) in het gezicht verwijderen, een huidtransplantatie, 2x een ontstoken puistje idee weg halen, een vetbult weg halen en een soort paddeschieter bij het oog verwijderen. De huidtransplantatie was gepland bij de vrouw die Laurien en Fleur behandelt haden. De eerste operaties gingen erg vlot. Doordat de ene operatie kamer wordt klaar gemaakt voor de volgende ok, kan in de andere een operatieplaats vinden en zo door. Hierdoor kan er snel gewisseld worden van ok. Om half 11 zaten dan ook alle OK’s er op. De meeste operaties waren niet heel speciaal en zo voorbij. (maar het blijft toch leuk om mee te kijken..) het verwijderen van zo’n ontstoken puistje lijkt enorm veel op het filmpje met die enorme puist… de huidtransplantatie werd gedaan door middel van een soort kaasschaaf, erg bijzonder om dat gezien te hebben. Al had ik wel verwacht dat het heel anders zou gaan gebeuren. Bij de besnijdenis hebben we duidelijk uitleg gekregen waarom ze onder medische noodzaak vielen. Wel sneu om 2 jongetjes van 2 en 4 op de operatie tafel te hebben, ontzettend huilend. Gelukkig zijn alle operaties goed verlopen. Maandag begint de Nederlandse vaatchirurg, hierdoor loopt Laurien ook nog een dagje met Fleur en mij mee. Erg benieuwd naar maandag, dat zal een erg drukke en gevulde dag gaan worden! Voor nu is het verhaal lang genoeg, tot het volgende verhaal.