Brownsberg en Stone Eiland

Na een rustig weekend waarbij we eigenlijk niet zo veel hebben gedaan, weer een nieuwe stage week. Aangezien op maandag (31/3) een Nederlandse vaatchirurg zou beginnen aan zijn project hadden we er extra veel zin in. We zijn begonnen met wat chirurgische operaties en daarna overgestapt op de vaatchirurgie. De chirurg uit Nederland is er 2 weken en in die tussentijd moet hij ongeveer 35-40 shunts plaatsen. De eerste shunt operatie was bij een wat gezettere vrouw, hierbij werd dus ook gezegd dat deze ok minder ‘interessant en duidelijk’ was. Gelukkig viel dit mee en hebben we alles goed kunnen zien. Door een slechte nacht slaap, en een ok die vrij eentonig, precies en rustig was, vielen Fleur en ik zowat om van de slaap. Goed begin om 10.00 ’s ochtends. ’s Middags nog een spoed ok van een appendix (blinde darm) gezien. Vorige week een chronische ontsteking (steeds ontstoken en neemt daarna weer af… ) deze was echter wel ontstoken en stond daarnaast ook op knappen. Interessant om te zien wat voor groot verschil dit geeft. Vandaag werd voor ons ook duidelijk dat het grote regenseizoen is begonnen, leuk is anders. Vanochtend tijdens het wakker worden een enorme bui waarbij je zou denken dat die een paar uur gaat duren. Gelukkig op tijd droog voor het werk.
Naast chirurgie ook weer gynaecologie orthopedie en urologie meegemaakt deze week. Fleur en ik keken deze week terug op onze ok weken, hierbij gaven we beide aan dat de OK eigenlijk als heel normaal is gaan voelen. En dat het snijden in mensen ‘heel normaal en de normaalste zaak’ is geworden. Raar dat dit zomaar kan in 2 weken ok. Aankomende dinsdag gaan we met zijn 3e trakteren, aangezien Fleur en ik op de ok zo’n ontzettend leuke tijd hebben gehad. Maar ons daar binnen een paar dagen meer dan welkom hebben gevoeld. Grappig om te horen dat collega’s deze week al begonnen te zeggen dat ze ons gaan missen. (toch fijn om te weten dat de samenwerking van beide kanten goed was!) Deze dinsdag is dan onze laatste dag op de ok. Fleur en ik gaan dan voor 2 weken naar EHBO. En als die 2 weken voorbij zijn, dan zijn mijn ouders, broer en zusje al in het heerlijke en warme Suriname! Erg benieuwd wat zij ervan zullen vinden!
Dit weekend stond er weer een trip gepland, namelijk naar Brownsberg en Stone eiland. De afwisseling van een weekend vrij (of 2) en daarna weer een trip is toch wel erg prettig. De plek waar we verblijven is goed te vergelijken met een dorpje, lekker rustig en weinig te doen. Dus dan is de afwisseling des te fijner. Eerst zouden we naar galibi gaan, maar we hebben de trips omgeruild en zijn nu eerst naar Brownsberg en Stone eiland gegaan. Deze berg ligt richting het binnen land van Suriname, de weg hier na toe hadden we dus al gezien toen we naar knini paati gingen. Maar het blijft bijzonder om zoveel bomen en een weg te zien waarvan je denkt dat die niet ophoud. Op Vrijdag zouden we om kwart over 8 opgehaald worden, zonder wekker waren we dan ook al meer dan op tijd wakker. (uitslapen is voor ons max 7.00 ) om half 8 werd er op onze deur geklopt, de gids die kwam vertellen dat hij ons om kwart over 8 kwam ophalen. Daarna ging die weer weg. We stonden even gek te kijken, maar zagen er de humor ook wel weer van in. Om kwart over 8 klaar en wachten op onze taxi. Helaas geen taxi te bekennen, om iets over half 9 kwam deze dan toch aanzetten. Met een mooie 4 wiel aandrijf (dit moet aangezien het een berg is..) zouden we richting brownsberg gaan. Verder gingen er geen andere mensen dus we konden gelijk die kant op. Onderweg kwamen we langs de grote brug van Suriname, deze is 250 meter hoog. ‘Dan kunnen alle boten er onder door’. Vroeg de gids of we er al over heen geweest waren, waren we nog niet. Draait de gids de auto en rijd even de brug over. Lekker enthousiast maar wel een goed begin van de trip. Je gaat eerst stijl omhoog en daarbij heb je echt het gevoel dat je in de goliath zit in Walibi. Alleen de rit naar beneden was hier gelukkig niet zo stijl. Leuk om mee te maken, hier gaan we later nogmaals over als we wel naar Galibi gaan. Na een paar uur rijden, met wat stops bij een tankstation en bij een eettentje (waar we bakka bana’s kregen) aangekomen bij de brownsberg. Na wat gebel konden we dan eindelijk naar boven, 12,5 km omhoog over ‘geweldige’ wegen. Respect voor mijn maag, dit zonder reisziekte doorgekomen. Behoorlijke gaten in de weg, stijle hellingen en smalle paden, maar gelukkig hadden we een goede auto mee. Onderweg hadden we het met de gids erover wat we graag wilden zien. Nou als eerst was daar toch de luiaard. Deze hebben we helaas niet op kninipaatie gezien dus die stond nu toch wel hoog op het lijstje. Daarnaast graag wat apen en voor de grap stond ook de jaguar op het lijstje. (jaja die leeft hier in het gebied). Aangekomen boven bij de brownsberg gelijk wat geluk. Onze gids had een luiaard gezien, super leuk beest. Helaas wilde die niet naar beneden komen voor een knuffel (dan slaat de luiaard zijn poten om je nek en houd je vast). Daarna door gereden en ons omgekleed en even genoten van het mooie uitzicht over het brokopondo stuwmeer. (zie foto’s). hierna moesten we ons klaar gaan maken om te gaan wandelen in het bos op naar de watervallen. We zouden ‘even’ gaan wandelen en daarna gaan lunchen. Na die bakka bana hadden we opzich nog geen trek, dus we dachten die ‘even’ wel te gaan halen. Vaak wordt geadviseerd een lange broek te dragen in verband met takken en bladeren, je weet maar nooit wat je tegen komt in het bos en waar je tegen aanloopt. Echter hadden wij de bui al zien hangen dus lekker in korte broek gegaan. Als echte diehards zonder loopschoenen maar op gewone sneakers die berg gaan afdalen. Klein stukje afgedaald en toen weer terug naar de weg, de eerste apen waren zichtbaar. Een groep slingerapen kwam de weg over slingeren, geweldig om te zien! (zie foto) daarna weer het zelfde stukje afgedaald en verder het bos ingelopen. Tijdens wat verhalen over bomen die we eigenlijk al kenden van kninipaati zat ik om me heen te kijken. Zag ik nog wat apen! Dit maal een andere soort, (heb ik toch mijn aap spot talent uit Afrika mee genomen ;) )de saki aap. Blijft toch geweldig om deze dieren in het wild te zien. Hier na verder afgedwaald en onder tussen goed de grond in de gaten houden om te kijken of we niet op slangen zouden staan. Na een tijdje kreeg Laurien het erg benauwd dus wat rustiger afgedwaald. Kwamen we geregeld flink bezwete mensen tegen die ons nog erg veel succes wensten. Wij dachten dit valt wel mee, zo erg kan het niet zijn (toch?). Na een flink afdwalen waren we dan eindelijk bij de Irene vallen aangekomen (deze is vernoemd naar de prinses Irene). Heerlijk om eindelijk een rust pauze te hebben, aangezien de benen behoorlijk verzuurd waren. Lekker verkoelend onder de waterval ‘gedoucht’ samen met fleur en genoten van typische Surinaamse snacks. Voordeel van trips is dat we dan ook echt Surinaams eten krijgen, dit maal dus de snacks. Een rijst wafel maar dan in een chips vorm en daarnaast echte cassave chips. Heerlijk om te eten na zo’n wandeling. Hierna begonnen aan de terugweg, behoorlijk zwaar. En het werd ons eindelijk duidelijk waar al die mensen het over hadden. afdalen is dan toch wat makkelijker dan de berg weer op. Soms waren er wel treden maar deze treden waren zo hoog als mijn knie, zodat je eigenlijk altijd flink moet afzetten. Hierbij dus ook geregeld het gevoel gehad dat de kramp in mijn kuiten zou schieten. Voordeel was dat ik dan nog wat langer was, fleur en laurien zijn wat kleiner dus voor hen was dit waarschijnlijk nog lastiger. De weg naar boven geregeld een pauze genomen, droge lucht, behoorlijk tropische temperaturen (met een regenbui…) blijft toch behoorlijk zwaar. Aangekomen bij de twee splitsing hebben Laurien en ik besloten niet naar de 2de waterval te gaan, afdalen en weer omhoog en daarna nog een stuk te lopen naar de top leek ons geen goed plan. Achteraf gezien hadden we dit prima kunnen redden, Fleur en de gids waren namelijk na een kleine 15 minuten alweer terug. Gelukkig was de eerste waterval ook mooier dus hier hebben we gelukkig niet zo veel van gemist. Na nog een klein stukje gelopen te hebben eindelijk weer bij de auto aangekomen, wat waren we blij om die te zien!! De gehele tocht was meer dan 10 km, al met al erg trots dat we dit op een berg gelopen hebben. Na ons gedoucht te hebben, brak de hemel helemaal open en begon het hard te regen en onweren. De eerste keer onweer in Suriname en dan zit je gelijk op een berg. (hierbij dus ook een stroomstoring). Na lekker gedoucht te hebben, lagen er foto’s op tafel van dieren die hier in het gebied rond lopen. Hierbij dus ook de jaguar, poema en ocelot op foto’s. De meeste mensen zullen vast wel eens een documentaire over dieren gezien hebben (wij thuis wel geregeld..) hierbij zie je vaak dat ze camera’s op hangen in het bos. Tijdens de wandeling waren die camera’s mij al op gevallen, de foto’s die we kregen te zien waren dus gemaakt met die camera’s. Geweldig om te zien dat die mooie dieren op dezelfde plek hebben rond gelopen als wij. Dat maakt deze trip toch wel extra bijzonder.
Na het eten (de lunch om 17.15) zijn we weer in de auto gestapt op naar Stone eiland waar we zouden gaan overnachten. Hier aangekomen een mooi huisje op het ‘strand’ gekregen. Niet veel bijzonders, 2 slaapkamers met een veranda. Maar wel het huisje dat het dichts bij het water ligt, de gids vertelde dat als het water hoog staat, het huisje omringt is door water (en soms deels onder water staat). Ook hadden we nog ons avondeten mee, (zelfde als de ‘lunch’) maar 2 x zo’n maaltijd is voor ons gewoon veel te veel. We kwamen aan met regen en in het donker dus we konden niet goed zien waar we nou waren. Wel zagen we in het meer (het brokopondo meer) allemaal stokken staan, dit hadden we ook al vanaf de brownsberg gezien. Dit blijken allemaal oude boomstammen te zijn. Ze hebben een heel stuk regenwoud onder water laten lopen zodat vanaf daar stroom opgewekt kan worden. De bomen die onderwater gelopen zijn staan dus nog altijd in het water en deels daarboven. Wat een bijzonder effect geeft. De gids gaf aan dat de zonsopkomst hier ook extra mooi zou zijn en dat deze vroeger is dan thuis. Hier was ik toch wel erg nieuwsgierig naar. Aangezien mijn bed niet optimaal was, er miste een plank ter hoogte van mijn heup een vrij slechte nacht gemaakt. Veel wakker van dat bed en daarnaast was er ook nog een feestje tot in de late uren. Half 6 dan ook echt wakker en op tijd mijn bed uitgeslopen en in onze relax (lees visstoel) te gaan zitten met mijn dekentje om te gaan genieten van de zonsopkomst. Helaas was het wat bewolkt dus was die niet zo mooi als gehoopt. Toch een mooie plek om een zonsopkomst mee te maken. Deze dag was vrij om te relaxen, vissen en te relaxen. Stone eiland dankt de naam aan een paar stenen. Maar er was dus ook weinig strand mogelijkheid en eigenlijk ook geen zwem mogelijkheid (er zitten piranha’s in het meer). vissen hebben we ook maar overgeslagen, de dag dus maar rustig door gebracht met luieren en genieten van de omgeving. Helaas bleef het hele dag wat bewolkt dus ook niet optimaal kunnen bij kleuren. Rond 11 uur kwam de gids bij ons met het verhaal dat hij eten ging regelen en als dat niet lukte we onderweg zouden gaan eten. Dikke prima, wij nog even op onderzoek (want we moesten nieuwsgierig zijn van de gids) en even wat foto’s gemaakt. Hierbij ook even het water geprobeerd, lekker warm zoals al het water hier, maar Laurien en ik zakten gelijk tot over onze enkels in de modder. Gelijk een modderbad voor onze voeten. Na overleg aangegeven dat we wat eerder naar Paramaribo terug wilden aangezien we dan een normale taxi konden nemen naar Nickerie. Na een paar mindere nachten is het toch best lekker om weer in je ‘eigen’ bed en appartement te slapen. De gids vond dit goed hij had zelf nog een belangrijke voetbalwedstrijd op het programma staan, hij kon promoveren naar een hogere klasse. Hij had echter geen eten geregeld dus we zouden met een omweg naar Paramaribo gaan en in domberg eten. Spontane acties altijd goed, zo komen we nog langs andere wegen en zien we nog wat meer van het land! Hierbij kwamen we ook langs white beach, hier willen we ook nog graag een dagje heen. Dit leek echter veel op een appartementen complex, dus hier moeten we nog maar over nadenken of we dat wel willen gaan doen. Eindelijk in domberg aan gekomen, onderweg nog een bakka bana gehad (die hoef ik de komende weken ook even niet meer.. “overdaad schaadt” zullen we maar zeggen). Hier een lekkere loempia gekregen en een kip op stokje (lees: bbq stokje idee) erg lekker. De gids gaf aan dat domburg erg leuk is in het weekend. Echt een plek waar mensen naar toe gaan, zelf vonden we dat het weinig voorstelde, maar leuk om op deze manier toch even gekeken te hebben. In domberg nog een discussie gehad met de gids over de honden hier. Zij vinden het raar dat wij de hond in Nederland als kameraat zien, hier mag de hond niet binnen en de is de hond een jatter dan wordt die op straat gezet en moet die het zelf maar voor elkaar krijgen. (er lopen hier dus enorm veel honden rond, paramaribo valt mee, maar in nickerie is het echt enorm erg). In nickerie lopen dan ook geregeld honden met een gebroken poot. Daarnaast lijkt het eerder dat de hond gemolken wordt dan de koeien hier, maar dat terzijde. (even voor het beeld..). Na deze rit weer aangekomen in Paramaribo en bleek dat we toch nog wat langer op onze taxi moesten wachten (nu bleek die wel om 6 uur pas te kunnen gaan..) gelukkig was deze er kwart voor 5, precies op het moment dat we terug kwamen van een ijsje eten. In de taxi gestapt en rond kwart over 9 waren we dan eindelijk weer ‘thuis’.
Vandaag een regel dagje en morgen onze laatste dag op de ok (met trakteren!)

Bedankt voor het lezen,
Tot het volgende verhaal.