Stage en Laurien als patiënt

Om verder te gaan bij de vorige keer. Op dinsdag(8-4) samen met Fleur en Laurien op de ok. Voor Fleur en mij was dit onze laatste dag en daarnaast gingen we trakteren. De schoonzus van de hoofdzuster had een overheerlijke cake gemaakt voor ons om te trakteren! (deze smaakte overheerlijk!!). ook was er nog iemand anders jarig die trakteerde, deze had een mix tussen appeltaart en suikerbrood. Alleen de geur al, heerlijk dat die was!! Helaas geen ok’s gepland (behalve de vaatoperaties die we dus niets aanvinden) dus dit was eigenlijk een minder leuke dag om afscheid te komen nemen. Gelukkig wel leuk gekletst en dergelijke. Ook kregen we te horen dat toen we weg waren er 4 keizersneden hebben plaats gevonden. Ze waren dan ook blij dat we er weer waren want door ons vond dit niet plaats. (haha) Wij vonden dit juist wel weer erg jammer, gelukkig mag ons briefje nog blijven hangen en worden we nog gebeld als er wel een plaats vind.
Deze week zijn Fleur en ik begonnen op de EHBO (ook wel Spoed Eisende Hulp). We zijn begonnen met avonddiensten, echter had Laurien ochtenddiensten op de OK dus uitslapen was ook niet echt mogelijk. Door deze verschillende diensten leven we ook deels langs elkaar heen, maar de middagdiensten op de EHBO zijn interessanter dan de ochtenddiensten dus dit wilden we graag mee maken. Hier hebben we veel verschillende patiënten gezien, van pijn op de borst, bijenbeet bij een bijenallergie, ziekte/aandoening waarbij het kaakgewricht volledig vergroeid is (komt geregeld voor in ontwikkelingslanden hier moeten ze op tijd bij zijn, bij mevrouw was dit niet het geval geweest, ik kan de naam van de aandoening niet meer vinden), botbreuken, ongelukken, intoxicaties uitvalsverschijnselen en ga maar door. Erg interessant, daarnaast hadden we een fijne arts die veel uitleg gaf en ook een top ambulance broeder die ons veel leerde. Daarbij ook geassisteerd bij het zetten van hechtingen (ook al was het alleen de draad doorknippen ;) ) Ook hebben Fleur en ik hier geleerd dat een maagsonde (slang die via de neus naar de maag gaat, voor eventueel voeding of het leeghalen van de maag) verstopt kan zitten in ‘rijstlanden’. De rijst verstopt de slang, interessant om te weten en daarnaast ook echt gezien te hebben.
Ook deze week zijn we druk bezig geweest met het praktijkonderzoek. Helaas vond de elektriciteit het nodig om juist deze week geregeld uit te vallen. Op vrijdag hadden Fleur en ik echter gepland om de enquêtes bij mensen af te nemen. Rond half 10 kregen we echter een belletje van Laurien. Een cito (=spoed) CS! Eindelijk een keizersnee!! Fleur en ik zijn echt op onze fiets gesprongen en in hoge snelheid naar het ziekenhuis geraced. Zo leuk om al die verbaasde gezichten van de Surinaamse mensen te zien toen we langs reden. We waren gelukkig meer dan op tijd, onwijs interessant en leerzaam om zo’n keizersnee mee te mogen en kunnen maken. De foetus (een meisje) had in het vruchtwater gepoept en ademde daarnaast slecht, vandaar dat deze met spoed gehaald moest worden. Gelijk werd er een slangetje in de keel gedrukt om vruchtwater uit de longen te krijgen en daarna begon ze hard te huilen. De (apgar) score werd gedaan (helaas niet kunnen kijken) en daarna werd het kindje weggebracht.
Hierna zijn Fleur en ik weer naar huis gereden om de enquêtes op te halen, echter regende het nu. (en daarna eigenlijk de hele dag) die enquêtes ingevuld krijgen is hier lastiger dan gedacht want iedereen was ‘druk’. Al met al hebben we er 20 gegeven (wat nog niet alles is) en we hebben er wel 10 terug gekregen! (waarvan een aantal niet volledig ingevuld..) Hier dus volgende week nog weer achteraan. Wordt vervolgd… Aan het einde van de dag zijn fleur en ik 3x heen en weer naar het ziekenhuis gereden. En bij 5 van die ritten zijn we doorweekt geworden. Dat krijg je met het korte regen tijd of is het nou de korte droge tijd? eigenlijk weet niemand het ons precies te vertellen, dus we kijken tegenwoordig maar gewoon naar de lucht en hopen dat we geluk hebben! 
Laurien heeft al een paar weken last van haar teen (ook wel pusteen genoemd in onze kring). Alleen sinds afgelopen weekend is het zo verslechterd dat ze besloten heeft om bij de EHBO te gaan vragen wat ze er nu mee moet doen. Zelf hadden we al wel besproken dat het waarschijnlijk een operatie zou worden. Bij de EHBO heeft ze een verwijsbrief gekregen voor de poli chirurgie van Dokter Liem. Bij deze man hebben we geregeld ok’s mee gekeken en hij heeft ons ook alles steeds uitgelegd. De eerste keer dat Laurien bij fleur en mij mee keek op de ok, was de eerste ok een ingegroeide teennagel (lekker toeval). Bij de poli aangekomen mocht Laurien eerst aftikken. Dokter Liem zag ons al snel en vroeg waarvoor we kwamen, hierna heeft hij Laurien haar dossier tussen de stapel uit gehaald en ons eerst behandelt. (wat een lieve man ;) !) na 2 minuten had hij het wel gezien, ‘het is te laat om te behandelen met betadine, morgen heb ik geen plek voor de operatie dus het wordt maandag’. Zoals we verwachten werd dus inderdaad werkelijkheid. Na wat dingen afgehandeld te hebben bij de administratie, nog een administratie, de poli, apotheek en op de ok waren we dan klaar. Fleur en ik hebben overlegd met de hoofdzuster van de OK en EHBO of we de operatie van Laurien mee mochten maken. Toch wat prettiger als je in het buitenland geopereerd wordt als je dan wat bekende gezichten om je heen hebt. Maandag dus een spannende dag voor de boeg!

Na een rustig weekend, vol met schoolwerk, boodschappen en was. Is de maandag aangebroken, Fleur en ik zouden gewoon naar de EHBO gaan en Laurien zou ons een seintje geven als ze op de OK aan de beurt was. na een klein uur kwam Laurien de EHBO al op lopen om aan te geven dat ze aan de beurt was, samen naar de OK gelopen. Fleur en ik ons snel omkleden, was Laurien weg. Waren ze al gestart met verdoven, wij snel naar binnen om haar hand vast te houden. Het verdoven deel is gewoon het pijnlijkst. Na wat extra verdoving gekregen te hebben is de arts begonnen. Een stuk huid weggehaald met daarbij de nagel. Gelukkig geen geschraap over het bot en mooi dicht gemaakt met een hechting. Na wat papier werk konden we daarna ook fijn naar huis, morgen moet ze weer komen voor een nieuw verband en na 10 dagen om de hechtingen te verwijderen.
Na even rustig thuis gezeten te hebben bij Laurien zijn Fleur en ik weer richting het ziekenhuis gereden, we hadden nog wat verplichtingen wat betreft de enquêtes en gesprekken. Hier de rest van de dag maar aan besteed. Een enquête ingevuld krijgen kost hier helaas iets meer moeite dan in Nederland.

De rest van de week lekker doorgebracht op de EHBO. Hier hebben we dagdiensten gedraaid, deze zijn een stuk rustiger dan avonddiensten, daarnaast ben je ook met meer mensen. We hebben helaas geen uitrit van de ambulance gehad, wel heeft de ambulance broeder ons een mooie rondleiding bij de ambulance gegeven. Hierbij mooi even naar binnen gekeken. Ook gaf deze man aan dat er dit weekend dus motor racen zijn (dat is hier altijd met Pasen, hiervan waren we al op de hoogte). Echter blijkt het dus ook zo te zijn dat er dan veel ongelukken plaats vinden. Fleur en ik gaan dus nog even overleggen, maar misschien gaan we maandagavond nog een extra avonddienst draaien. De kans op een uitrit met de ambulance is dan erg groot en daarnaast zal het waarschijnlijk erg druk en leerzaam zijn. We zijn dus erg benieuwd.

Doordat Fleur en ik geregeld op de mannen en vrouwen afdelingen geweest zijn, heb ik ook mijn oude collega’s weer gezien. Een broeder werkt naast de mannenafdeling ook op het dialyse centrum. In de periode dat ik op de mannen afdeling stage liep heb ik een paar keer aangegeven dat ik wel mee wilde kijken. Nu kwam de broeder daar zelf mee, dus Fleur en ik hebben besloten om een dag mee te kijken. Dan hebben we uiteindelijk het gehele ziekenhuis gezien (behalve het mortuarium en de bevallingskamers). Ook hier moesten we ons om 7 uur melden, braaf in uniform bleek dit hier niet nodig te zijn. Er is voor 10 mensen plek om gedialyseerd te worden. Apparatuur en het gebouw zag er eigenlijk best goed uit. En de stoelen waarin de mensen lagen, die zijn zeker een 10 waard. Ze zijn vergelijkbaar met een tandartsstoel/zit stoel thuis. Zo’n extreem luxe geval waarbij je van alles en nog wat omhoog en omlaag kan doen met een afstandbediening. Fleur en ik hebben dan ook bij bijna alle patiënten gezien hoe er werd geprikt. Er werd ons verteld dat iedereen hier een shunt heeft aangezien anders de bloedflow niet snel genoeg is. Ook mochten we beide de shunt plek voelen. Zo’n apart gevoel, net een hard stromende/kloppende rivier onder je vingers. Echt een bijzonder gevoel. Veel mensen hadden blauwe plekken of enorme bulten op hun arm, dit vanwege het vele aanprikken. De mensen worden 3 x per week gedialyseerd. Op ma- wo-vr of op di-do-za, de mensen zitten dan ook altijd met hetzelfde groepje. De naald waarmee wordt aangeprikt is een beste, we zagen dan ook geregeld mensen hun gezicht vertrekken bij het aanprikken. Na het opstarten van het programma werd er eigenlijk niets meer gedaan, tenzij iemand wat aangaf (wat niet gebeurd is) of dat het systeem een melding gaf. Pas om 9 uur werd de bloeddruk gecontroleerd, en daarna om 10 uur weer. Als iemand een te lage bloeddruk had werden de instellingen wat verandert, maar de bloeddruk niet op nieuw gecontroleerd. ‘wij kennen onze patiënten, dus dat hoeft niet’. Ook hebben we gevraagd aan een medewerker of het niet jammer is dat ze hier niet aan nier transplantaties doen. toen kregen we te horen; ‘aan iets moet je toch dood gaan’. Tja dat is ook zo, daarnaast wordt er gewoon meer verdient aan dialyse dan aan transplantaties. Dit hoorden we namelijk een paar weken geleden op de ok al. Al met al een interessante dag, waar we toch weer wat extra dingen hebben gezien en geleerd.

Als alles volgens planning loopt zal de rest van mijn gezin (ouders, broer en zusje) zaterdag middag landen op de zanderij hier in Suriname. Ik ben erg benieuwd wat zij van dit land zullen vinden, dit zal ik dan ook beschrijven in mijn volgende blog. Tot de volgende keer.

Liefs Esther