Einde stage en vakantie
Blijf op de hoogte en volg Esther
16 Mei 2014 | Suriname, Paramaribo
Hallo allemaal,
We zijn alweer bijna 3 weken verder, dus het is weer tijd voor een blog. De afgelopen weken heb ik stage gelopen op de vrouwen afdeling. In het begin was het wat wennen om weer de volledige zorg te moeten geven, maar gelukkig zit je daar eigenlijk ook zo weer in. Uit de eerdere verhalen van Fleur en Laurien merkte ik op dat de vrouwenafdeling wat drukker was dan de mannen, terwijl ze eigenlijk precies hetzelfde doen als de mannen. Nu uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het eigenlijk precies hetzelfde is. Alleen waar het verschil in drukte vandaan komt, geen idee? Wel merkte ik al snel dat ik deze afdeling socialer, vriendelijker en meer betrokken vind. Collega’s zijn geïnteresseerder, maar nemen mij ook mee om dingen te laten zien en uit te leggen.
De afgelopen weken heb ik mij dan ook prima vermaakt. De dagen gaan redelijk vlot voorbij, ik mag met van alles mee kijken, als ik dit vraag. Natuurlijk blijft het verschil met de drukke en de rustige uren aanwezig. In die rustige uurtjes maak ik gebruik van het boek dat op mijn telefoon staat, even wat relaxen onder werktijd. Collega’s komen naast me zitten en lezen zelf ook wat, of genieten van de rust, maken een praatje of vertellen verhalen, ook ga ik geregeld bij patiënten zitten.
Tijdens gesprekken met patiënten heb ik dan ook geregeld te horen gekregen dat ik snel aan kinderen moet beginnen. Ja ja je bent al 22 maar nog geen kinderen (ze trouwen hier erg vroeg, lees: +/- 16 en kinderen op 17/18). Je moet snel en veel kinderen baren want je hebt zulke mooie ogen. Fijn dat alleen mijn mooie ogen (blauw is hier zeldzaam) al een reden is om kinderen te krijgen. Daarna komt vaak de opmerking dat mijn gouden haren toch ook wel een goede reden zijn. Maar dat ik vooral met een Hindoe moet trouwen, want dan krijgen die kindertjes van die mooie blauwe ogen en zo’n licht getint huidje. De vrouwen zien dit al helemaal voor zich. (haha) Van zulke gesprekken zie ik gelukkig de humor in en samen met de dames heb ik dan ook geregeld veel plezier. In de rustige uurtjes ga ik ook geregeld bij patiënten zitten om een babbeltje mee te maken. Dit persoonlijke contact kennen ze hier in Suriname niet, waardoor de patiënten dit extra leuk vinden. En daarnaast ben ik blank waardoor het toch nog weer extra speciaal is voor hen.
Laurien haar verjaardag viel ook in de afgelopen weken (7-5). Fleur en ik hadden een cadeautje voor haar gekocht en daarnaast het huis versierd. Ook hadden we heerlijke mini tompouces vanuit Nederland gekregen van moeders. Hier hebben we heerlijk 2x van gegeten. (Ze smaakten erg lekker!!!) Deze dag hebben we rustig door gebracht en lekker afgesloten door uit eten te gaan. Dit was de eerste keer dat we in Nickerie uit eten gingen. Het eten smaakte goed, Fleur en ik hebben bami gegeten met een loempia en Laurien patat met kip. Een goede afsluiter van de verjaardag van Laurien.
Tijdens de afgelopen weken zat ook de dag van de verpleging (12 mei). Aangezien het ziekenhuis aan het bezuinigen is, was er dit jaar weinig spectaculairs gepland. De vlaggen werden gehesen en daarbij gezongen, daarnaast kregen we een aantal toespraken, wat drinken en een snacks. Aangezien het ziekenhuis dus niets speciaals georganiseerd had , had de vrouwenafdeling zelf bedacht dat iedereen wat lekkers moest maken en mee moest nemen. Dan zouden we het onderling samen vieren. Hier kreeg ik tijdens het brainstorm moment lucht van dus ik probeerde rustig aanwezig te zijn zodat ik niet iets groots moest gaan maken. Echter viel ik al snel op en werd er gevraagd of ik niet iets typisch Nederlands kon maken. De gerechten vlogen over tafel, een lekker stamppot? Nee die heb ik hier nog niet gemaakt. Doe dan maar een lekkere appeltaart, helaas hebben wij een kapotte oven (in appeltaart had ik ook wel zin, maar helaas..) en ga maar door. Uiteindelijk kwam daar: Pannenkoeken dan? Jaa is goed. Op deze maandag (de 12de) moest ik dus met een stapel pannenkoeken naar het ziekenhuis. We hadden dan ook een uitgebreid menu deze dag, met onder andere: pannenkoeken van mij, roti, rijst, bara, cake, snack en nog veel meer. (zie foto)
Ook afgelopen weken hebben we ons visum moeten verlengen. Echter ging dit niet zonder slag of stoot. Ons visum zou op 14 mei verlopen, maar omdat niemand in Suriname nou precies weet hoe het werkt met een toeristenkaart moesten we het maar op de gok doen. We hebben allerlei ideeën gehad, Guyana met een trip, Frans Guyana met Galibi (=schildpadden trip), auto huren, alleen naar Frans Guyana en ga maar door. Uiteindelijk is besloten om naar Frans Guyana te gaan, zonder een trip. Hierdoor moesten we of met de bus, taxi of eigen auto. Uiteindelijk toch besloten dat een taxi de beste oplossing was. (hier kennen ze bijna geen wegwijzers en we blijven vrouwen…). Om kwart voor 4 ging dan ook op vrijdag de wekker, om half 5 was de taxi er en om 8:15 waren we in Paramaribo. Even rustig gezeten en toen was de taxi er. In 2 uur en 15 minuten waren we dan in Albina, vanaf daar moesten we de boot nemen naar de overkant. Na flink wat getrek aan ons en hulp van onze taxi chauffeur de hulp gekregen om een boot te kiezen. We moesten kiezen tussen zwemvest of niet. ja we kunnen goed zwemmen. Ja maar het water is ruw, doe dan maar met zwemvest. Wij in die boot, geen zwemvest aangehad hoor. (het gaat om het idee zullen we maar zeggen?) Wij naar de douane om uit te stempelen. Kregen we te horen dat de ambassade dicht was, tja wij toch maar gegokt dat het goed zou komen. Stempel in ons paspoort nu konden we niet meer terug. Taxiboot naar de overkant, waren we toch weer even in Europa (Frans Guyana hoort bij je raad het vast al:……… Frankrijk). Bij de douane aan de andere kant ook wat problemen met stempels, moesten we die nou wel of niet. Dus uiteindelijk heb ik die stempel nu dus 2x. En door naar de ambassade, die was alleen dicht om 12.00 uur (we waren toch echt 12.02 aan de over kant). Mm okee, en nu? ja die bootsmannen verkopen ook toeristenkaarten. Dus wij lekker ‘legaal’ (dus niet) een toeristenkaart gekocht. Iets duurder dan normaal, maar gelukkig geen taxi kosten. Weer uitgestempeld en terug naar Suriname. De douane vond dat we er snel weer waren en vroeg of die nog open was. Wij hebben maar braaf ja gezegd, deze man wist vast beter, hij wist vast wel dat wij deze kaarten niet op de normale weg verkregen hebben. Al met al hebben we deze dag dus 13,5 uur in de auto gezeten, we waren dan ook blij dat we weer thuis waren. We zijn dus ‘even’ van het uiterste Westen van Suriname naar het uiterste Oosten geweest en terug. Een fijn tripje, maar we weten waar we het voor hebben gedaan. We zijn gelukkig weer legaal in het land, voor nu weer rustig ademhalen. Na Curaçao zullen we het wel weer zien, hopelijk komen we dan ook weer gewoon het land in
Deze weken waren ook de laatste weken van mijn stage hier in Suriname. Een bijzondere ervaring om in het buitenland stage te lopen, erg veel indrukken op gedaan en veel kunnen bekijken. Nu de stage erop zit, begint ook het besef te komen dat we binnenkort weer in Nederland zullen zijn. Hier kijk ik met gemengde gevoelens naar uit. De afgelopen maanden zijn enorm snel voorbij gevlogen en ik heb dan ook absoluut niet het gevoel dat ik hier alweer 3 maand ben.
Ook zijn we inmiddels alweer in Paramaribo beland. Hier zullen we nog een paar dagen verblijven en dan zullen we naar Curaçao vertrekken, na Curaçao zijn we weer een (kleine) week in Paramaribo en daarna zullen we weer naar Nederland vertrekken (op 4 juni vertrek, 5 juni ’s ochtends aankomst). In Paramaribo gaan we nog de nodige trips doen, dit lees je in de volgende blog.
Groetjes
We zijn alweer bijna 3 weken verder, dus het is weer tijd voor een blog. De afgelopen weken heb ik stage gelopen op de vrouwen afdeling. In het begin was het wat wennen om weer de volledige zorg te moeten geven, maar gelukkig zit je daar eigenlijk ook zo weer in. Uit de eerdere verhalen van Fleur en Laurien merkte ik op dat de vrouwenafdeling wat drukker was dan de mannen, terwijl ze eigenlijk precies hetzelfde doen als de mannen. Nu uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het eigenlijk precies hetzelfde is. Alleen waar het verschil in drukte vandaan komt, geen idee? Wel merkte ik al snel dat ik deze afdeling socialer, vriendelijker en meer betrokken vind. Collega’s zijn geïnteresseerder, maar nemen mij ook mee om dingen te laten zien en uit te leggen.
De afgelopen weken heb ik mij dan ook prima vermaakt. De dagen gaan redelijk vlot voorbij, ik mag met van alles mee kijken, als ik dit vraag. Natuurlijk blijft het verschil met de drukke en de rustige uren aanwezig. In die rustige uurtjes maak ik gebruik van het boek dat op mijn telefoon staat, even wat relaxen onder werktijd. Collega’s komen naast me zitten en lezen zelf ook wat, of genieten van de rust, maken een praatje of vertellen verhalen, ook ga ik geregeld bij patiënten zitten.
Tijdens gesprekken met patiënten heb ik dan ook geregeld te horen gekregen dat ik snel aan kinderen moet beginnen. Ja ja je bent al 22 maar nog geen kinderen (ze trouwen hier erg vroeg, lees: +/- 16 en kinderen op 17/18). Je moet snel en veel kinderen baren want je hebt zulke mooie ogen. Fijn dat alleen mijn mooie ogen (blauw is hier zeldzaam) al een reden is om kinderen te krijgen. Daarna komt vaak de opmerking dat mijn gouden haren toch ook wel een goede reden zijn. Maar dat ik vooral met een Hindoe moet trouwen, want dan krijgen die kindertjes van die mooie blauwe ogen en zo’n licht getint huidje. De vrouwen zien dit al helemaal voor zich. (haha) Van zulke gesprekken zie ik gelukkig de humor in en samen met de dames heb ik dan ook geregeld veel plezier. In de rustige uurtjes ga ik ook geregeld bij patiënten zitten om een babbeltje mee te maken. Dit persoonlijke contact kennen ze hier in Suriname niet, waardoor de patiënten dit extra leuk vinden. En daarnaast ben ik blank waardoor het toch nog weer extra speciaal is voor hen.
Laurien haar verjaardag viel ook in de afgelopen weken (7-5). Fleur en ik hadden een cadeautje voor haar gekocht en daarnaast het huis versierd. Ook hadden we heerlijke mini tompouces vanuit Nederland gekregen van moeders. Hier hebben we heerlijk 2x van gegeten. (Ze smaakten erg lekker!!!) Deze dag hebben we rustig door gebracht en lekker afgesloten door uit eten te gaan. Dit was de eerste keer dat we in Nickerie uit eten gingen. Het eten smaakte goed, Fleur en ik hebben bami gegeten met een loempia en Laurien patat met kip. Een goede afsluiter van de verjaardag van Laurien.
Tijdens de afgelopen weken zat ook de dag van de verpleging (12 mei). Aangezien het ziekenhuis aan het bezuinigen is, was er dit jaar weinig spectaculairs gepland. De vlaggen werden gehesen en daarbij gezongen, daarnaast kregen we een aantal toespraken, wat drinken en een snacks. Aangezien het ziekenhuis dus niets speciaals georganiseerd had , had de vrouwenafdeling zelf bedacht dat iedereen wat lekkers moest maken en mee moest nemen. Dan zouden we het onderling samen vieren. Hier kreeg ik tijdens het brainstorm moment lucht van dus ik probeerde rustig aanwezig te zijn zodat ik niet iets groots moest gaan maken. Echter viel ik al snel op en werd er gevraagd of ik niet iets typisch Nederlands kon maken. De gerechten vlogen over tafel, een lekker stamppot? Nee die heb ik hier nog niet gemaakt. Doe dan maar een lekkere appeltaart, helaas hebben wij een kapotte oven (in appeltaart had ik ook wel zin, maar helaas..) en ga maar door. Uiteindelijk kwam daar: Pannenkoeken dan? Jaa is goed. Op deze maandag (de 12de) moest ik dus met een stapel pannenkoeken naar het ziekenhuis. We hadden dan ook een uitgebreid menu deze dag, met onder andere: pannenkoeken van mij, roti, rijst, bara, cake, snack en nog veel meer. (zie foto)
Ook afgelopen weken hebben we ons visum moeten verlengen. Echter ging dit niet zonder slag of stoot. Ons visum zou op 14 mei verlopen, maar omdat niemand in Suriname nou precies weet hoe het werkt met een toeristenkaart moesten we het maar op de gok doen. We hebben allerlei ideeën gehad, Guyana met een trip, Frans Guyana met Galibi (=schildpadden trip), auto huren, alleen naar Frans Guyana en ga maar door. Uiteindelijk is besloten om naar Frans Guyana te gaan, zonder een trip. Hierdoor moesten we of met de bus, taxi of eigen auto. Uiteindelijk toch besloten dat een taxi de beste oplossing was. (hier kennen ze bijna geen wegwijzers en we blijven vrouwen…). Om kwart voor 4 ging dan ook op vrijdag de wekker, om half 5 was de taxi er en om 8:15 waren we in Paramaribo. Even rustig gezeten en toen was de taxi er. In 2 uur en 15 minuten waren we dan in Albina, vanaf daar moesten we de boot nemen naar de overkant. Na flink wat getrek aan ons en hulp van onze taxi chauffeur de hulp gekregen om een boot te kiezen. We moesten kiezen tussen zwemvest of niet. ja we kunnen goed zwemmen. Ja maar het water is ruw, doe dan maar met zwemvest. Wij in die boot, geen zwemvest aangehad hoor. (het gaat om het idee zullen we maar zeggen?) Wij naar de douane om uit te stempelen. Kregen we te horen dat de ambassade dicht was, tja wij toch maar gegokt dat het goed zou komen. Stempel in ons paspoort nu konden we niet meer terug. Taxiboot naar de overkant, waren we toch weer even in Europa (Frans Guyana hoort bij je raad het vast al:……… Frankrijk). Bij de douane aan de andere kant ook wat problemen met stempels, moesten we die nou wel of niet. Dus uiteindelijk heb ik die stempel nu dus 2x. En door naar de ambassade, die was alleen dicht om 12.00 uur (we waren toch echt 12.02 aan de over kant). Mm okee, en nu? ja die bootsmannen verkopen ook toeristenkaarten. Dus wij lekker ‘legaal’ (dus niet) een toeristenkaart gekocht. Iets duurder dan normaal, maar gelukkig geen taxi kosten. Weer uitgestempeld en terug naar Suriname. De douane vond dat we er snel weer waren en vroeg of die nog open was. Wij hebben maar braaf ja gezegd, deze man wist vast beter, hij wist vast wel dat wij deze kaarten niet op de normale weg verkregen hebben. Al met al hebben we deze dag dus 13,5 uur in de auto gezeten, we waren dan ook blij dat we weer thuis waren. We zijn dus ‘even’ van het uiterste Westen van Suriname naar het uiterste Oosten geweest en terug. Een fijn tripje, maar we weten waar we het voor hebben gedaan. We zijn gelukkig weer legaal in het land, voor nu weer rustig ademhalen. Na Curaçao zullen we het wel weer zien, hopelijk komen we dan ook weer gewoon het land in
Deze weken waren ook de laatste weken van mijn stage hier in Suriname. Een bijzondere ervaring om in het buitenland stage te lopen, erg veel indrukken op gedaan en veel kunnen bekijken. Nu de stage erop zit, begint ook het besef te komen dat we binnenkort weer in Nederland zullen zijn. Hier kijk ik met gemengde gevoelens naar uit. De afgelopen maanden zijn enorm snel voorbij gevlogen en ik heb dan ook absoluut niet het gevoel dat ik hier alweer 3 maand ben.
Ook zijn we inmiddels alweer in Paramaribo beland. Hier zullen we nog een paar dagen verblijven en dan zullen we naar Curaçao vertrekken, na Curaçao zijn we weer een (kleine) week in Paramaribo en daarna zullen we weer naar Nederland vertrekken (op 4 juni vertrek, 5 juni ’s ochtends aankomst). In Paramaribo gaan we nog de nodige trips doen, dit lees je in de volgende blog.
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
